Origineel is de aanvang van Jill & Draak in elk geval: “‘… nog lang en gelukkig’ … eindigde de laatste pagina van Jills dikke boek.” Jill ziet echter dat niet iedereen gelukkig is en dat kan de kijker ook vaststellen als hij de kop van de gevangen draak bestudeert. Bovendien kijkt Jills hond al even treurig. Jill blijft niet bij de pakken zitten. Ze nodigt Draak uit bij haar te komen wonen en zal hem leren hoe hij al Jills favoriete dingen moet doen: bloemschikken, zich modieus kleden, trompet spelen en een theeparty organiseren.

Dat levert even verrassende als grappige taferelen op van een fleurige maar ook kleddernatte draak, een draak met kledingstukken op de gekste plaatsen en een draak die vol overgave confetti uit een trompet blaast. Het theefeestje loopt echter slecht af als Draak alles in de fik steekt. Zelfs Jill wordt zwart geblakerd. Maar dan krijgt Jill een nog veel beter idee: gewapend met een vork springt ze op de rug van Draak het dikke boek in. Samen weten ze de koning, die Draak gevangen liet nemen, ertoe over te halen hem in dienst te nemen. De manier waarop dat gebeurt, is een staaltje van absurde Britse humor. Tegelijk is de boodschap dat iedereen een bijzonder talent heeft, overduidelijk.

Het verhaal is amusant, maar het zijn vooral de illustraties die overtuigen. De kronkelende draak en de vele gekleurde stippen en spatten geven de prenten vaart en expressiviteit. De koning en zijn soldaten te paard refereren aan de Normandische figuren zoals die te zien zijn op het beroemde tapijt van Bayeux. Een extra grapje is dat de benen van de koning bloot zijn. Een tikje aangebrand, jawel, en dat op meerdere manieren.