Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. We kennen het allemaal. Het was het ideale spelletje tijdens een lange autorit, het zoethoudertje wanneer je lang moest wachten bij de dokter. Voor Walter Wick is dit zoek-en-vind-spelletje nog altijd een favoriete bezigheid. Hij gaat hier zelfs zo ver in dat hij hele ‘zoekdecors’ ontwerpt met gebruiksvoorwerpen, keukengerei, speelgoed, snoepjes, dingen uit de natuur. Je kan het zo gek niet bedenken of hij maakt er gebruik van. Voor zijn zandkasteel met ridders en jonkvrouwen liet hij zelfs 2000 kilo zand bezorgen en beeldhouwde er een heuse vesting mee. Keukenspullen weet hij zo te plaatsen dat je je in een futuristisch ruimtestation waant. Uit een kartonnen doos tovert hij een pracht van een vallei tevoorschijn. Het ontbreekt Wick duidelijk niet aan fantasie! Elk decor is even minutieus in elkaar geknutseld. Kunstwerkjes eerste klas waar je niet op uitgekeken geraakt. Het is haast niet te geloven dat elk werkstuk daar staat voor slechts één take. Want dat is het principe dat Wick hanteert: elk decor legt hij vast op foto en dan verdwijnt het weer. Alleen de foto’s blijven bestaan. ‘Ik zie, ik zie ...’ is in de eerste plaats een heerlijk kijkboek. Maar Marzollo zorgde voor een extraatje: hij bedacht er rijmpjes bij die je aan het zoeken zetten. Geen hoogstaande poëzie, verre van, maar het gaat hier om het spel. En wat op het eerste gezicht kinderspel lijkt, wordt plots een intense zoektocht. Marzollo maakt het je zeker niet gemakkelijk. Soms overdrijft hij zelfs een beetje, wat menige frustratie kan opleveren bij een gedreven zoeker. Sowieso heb je dit boek niet op één twee drie uit. De makers sporen je bovendien aan tot het bedenken van je eigen rijmpjes en raadsels. Of misschien vind je er zelfs een heel verhaal in. Wick zorgde voor meer dan voldoende materiaal om je fantasie aan het werk te zetten. Dit is nog eens een boek waarmee je ook een niet-lezer kan plezieren. En dat er je lang plezier mee hebt, is gegarandeerd!