Ik moet dit doen
Centraal in dit boek staan Simon en Jasmin. Ze leren elkaar kennen tijdens een kamp voor jongeren met een stoornis. Simon heeft een dwangstoornis. Hij is voortdurend aan het tellen, goede dingen aan het opnoemen en ontwijkt bepaalde getallen. Hij wil helemaal niet op kamp, maar wordt gedwongen door z'n ouders. Jasmin heeft smetvrees. Ze heeft een koffer bij met plastic zakken. Hiermee wil ze de zetel in de bus en ook haar bed beschermen. Voor beide tieners is het een enorme opgave om op kamp te gaan. Simon slaapt bij Omar op de kamer. Hij is heel perfectionistisch en komt daardoor steeds te laat. Jasmin slaapt bij Rosa op de kamer. Zij heeft emetofobie, angst voor overgeven. Daardoor eet ze geen vers eten. Ze is bang dat het eten over datum is en eet vooral chips. Daarnaast zijn er de meisjes Lily, die alles moet controleren, en Tamara, die dezelfde terugweg moet nemen als de heenweg. Het lijkt of ze aan een elastiek hangt. Danny en Inge begeleiden deze jongeren. Ze confronteren de jongeren met hun stoornis om er op die manier mee om te leren gaan. Ze proberen hun manier van denken te doorbreken. Dit leidt echter tot veel ruzies. Na een uit de hand gelopen conflict tussen de jongeren is Jasmin spoorloos. Er breekt paniek uit. Simon denkt te weten waar Jasmin zou kunnen zijn. Maar dan moet hij wel zelf z'n dwang overwinnen ...
Als lezer kijk je afwisselend in het hoofd van Simon en van Jasmin. Beide versies zijn geschreven in de ik-persoon. Je krijgt inzicht in het personage, maar ook in de manier waarop er gekeken wordt naar de stoornis van de andere. Je beseft als lezer hoe het is om met een dwangstoornis te leven. Elk deel wordt ingeleid met de naam van het betreffende personage: Jasmin of Simon. Ze zijn elk gedrukt in een ander lettertype waardoor je het direct herkent. Als lezer leer je heel goed de manier van denken van deze jongeren kennen. Ze zijn heel herkenbaar. Het zijn doodgewone jongeren van vlees en bloed. Ze kibbelen zoals echte pubers. Ook de oorzaak van de stoornis kom je te weten. In tijden van corona, zijn er wel meerdere personen met smetvrees. Daardoor is het thema actueel. De dwangstoornis is heel bepalend voor het leven van deze jongeren. Het loopt op bepaalde momenten extreem uit de hand. De methode die gebruikt wordt om de jongeren te helpen is heel extreem en is niet altijd even geloofwaardig. Pubers met een dwangstoornis komt wel vaker voor. De oplossing wordt hier aangeboden via een kamp. Dit is niet echt realistisch. Om een dwangstoornis onder controle te krijgen, is professionele hulp nodig. In dit boek lijkt het eenvoudig om het probleem op te lossen. Het verhaal is vlot geschreven en vol spanning. Je leest het in één ruk uit. In het nawoord vertelt de auteur dat iedereen wel eens een dwanggedachte heeft. Maar indien je er geen controle over hebt, is hulp aangewezen.