Ik ben nummer dertien

Na de scheiding van haar ouders verhuist Jozefien met haar mama naar een onooglijk dorpje in West-Vlaanderen. Jozefien is de stad gewoon en ze vindt dit heel erg. Heimwee en verdriet om haar verloren wereld in Antwerpen zijn haar deel. Toch leert ze zich moeizaam aanpassen in haar nieuwe klas, en uit onverwachte hoek komt er toch begrip en vriendschap. Dit boek hoort bij een CM-project rond depressie bij kinderen. Onder de naam Skoebidoe geven ze ook een folder en een didactische map voor leerkrachten uit. Het meisje in dit boek balanceert op de rand van een depressie. Wat ze meemaakt is ook niet min. Gelukkig vindt ze ook begrip in haar omgeving, niet in de laatste plaats van een lieve onderwijzer. Op het einde krijgt ze ook professionele hulp. Toch is dit boekje niet van die aard dat je er zwaarmoedig van wordt mede door de zeer mooie en gevoelige illustraties van A. Westerduin. De leefwereld van Jozefien is zeer genuanceerd weergegeven en laat ook de lichtere kanten zien van haar nieuwe bestaan. Het is een eerlijk verhaal over een meisje van tien, dat zeer moeizaam haar stukje verloren wereld opnieuw in elkaar puzzelt. Wel een goed boekje om met de klas rond deze thema’s te werken.