Hondje ziet voor het eerst de zee. Wild enthousiast rent hij naar het water, maar de zee rolt al naar hem toe. Nu zijn zijn pootjes nat en dat is minder leuk. Het strand biedt afleiding, er valt heel wat te beleven. Hondje is een echt zeehondje! De auteur laat alle aspecten van een dagje aan zee aan bod komen: de angst voor het wassende water, krabbetjes op het strand, kuilen graven en de gewenning aan die grote watermassa. Maar net zoals bij het andere boekje 'Hondje!' knap ik af op de blauwgroene ogen van Hondje. Ze laten een gestoorde en storende indruk na, trekken steeds mijn aandacht, maar kunnen me niet verleiden tot sympathie voor dit beestje. Een gemiste kans voor dit verhaal: een dagje aan zee kan immers zo mooi zijn!