In een niet nader genoemde tijd – al doet het geheel erg Dickensiaans aan – ontvlucht Ludo Flint zijn triestige leven in de Stad. Verscholen op een koets belandt hij in het naargeestige dorpje Pagus Parvus. Daar wacht hem een ontmoeting met de geheimzinnige pandjesbaas Joe Zabbidou. Deze vreemde man betaalt mensen grof geld als ze hun geheim aan hem toevertrouwen en de bewoners van het donkere dorp hebben veel, heel veel geheimen te verbergen. Geheimen die allemaal worden opgeschreven in het Zwarte Geheimenboek. Als Joe’s assistent is het Ludo’s taak om alle verhalen nauwgezet te noteren. Ook voor hem blijft het één grote vraag waarom Joe zoveel geld veil heeft voor de verborgen zieleroerselen van de dorpelingen, die allen onderdrukt worden door de in- en inslechte Jeremias Rotter. Een confrontatie tussen Joe en Jeremias kan dus niet uitblijven. Het verblijf van Joe en Ludo in Pagus Parvus zal Pagus Parvus voor altijd veranderen ... Fiona Higgins weet sfeer te creëren, dat staat vast. In een boek dat samengesteld is uit herinneringen van Ludo, bladzijden uit het Zwarte Geheimenboek en de anonieme verhaalstem van de verteller, wordt een bij momenten luguber, vaak donker en bovenal duister sfeertje gecreëerd. Wanneer een auteur op de eerste pagina vermeldt dat ze de nagelaten documenten in een houten been heeft teruggevonden en geprobeerd heeft zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven, wordt er gesuggereerd dat dit verhaal werkelijk gebeurd is. Klassieke archetypes van personages, de reeds vermelde Dickensiaanse geest die over het boek dwaalt, de toch wel verrassende ontknoping en Ludo’s eigen grote geheim: Higgins heeft de juiste toon te pakken. Nu, gruwelijk spannend, misschien wel te spannend zoals de reclameposter afficheert, is zwaar overdreven, maar meegesleept word je wel door het verhaal. Ondanks de tristesse die op het gehele boek drukt, worden Ludo’s ervaringen met een zekere luchtigheid en humor verteld, wat maakt dat het boek nergens zwaar op de hand is. De verklaring voor het hoe en waarom van het verzamelen van de geheimen in het Zwarte Geheimenboek kon mij niet echt bekoren, maar dat is een persoonlijke visie. Ik ben er namelijk van overtuigd dat vele kinderen vanaf een jaar of tien echt zullen genieten van dit boek, want wie leest nu niet graag over andermans geheimen. En ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het niet bij dit ene boek over Ludo Flint zal blijven. Laat hem nog maar vele geheimen noteren!