Henry en Henry. De eerste een twintiger en navigator in de tweede wereldoorlog, de tweede een jongen van een jaar of twaalf in de 21e eeuw. De gelijkenis is treffend, althans volgens Dottie, de oudtante van zijn buurmeisje. Henry vindt het maar een vreemd idee. Maar toch … zijn dromen zijn vaak zo levensecht dat hij er bijna schrik van krijgt. Zonder echt spannend, griezelig of eng te zijn, slaagt dit boek erin om je kippenvel te doen krijgen. Terwijl je leest, sta je niet stil bij het feit of zoiets waar kan zijn. De schrijfster slaagt erin om het verhaal niet waar te doen lijken, maar om het waar te doen zijn. Zo waar dat de haartjes op je armen recht gaan staan terwijl de rillingen over je rug lopen. Om op het einde van het verhaal je tot tranen toe bewogen te laten. Niet met goedkoop sentiment, maar met een kracht die heel het verhaal uitstraalt. Een héél sterk geschreven verhaal!