Aan de buitenkant ziet het eruit als een kinderboek, maar wie binnenin piept, zal er snel een strip in herkennen. De graphic novels hebben hun weg ook gevonden in kinderboekenland. Het lijkt me de ideale manier om de “nog niet leesfans” aan te moedigen om een boek in handen te nemen. De nieuwe reeks “Het spookt op nummer 113” speelt hier handig op in.

In deel 1 leerden we Elliot kennen. Hij verhuisde zonder het te weten naar een spookhuis. Zowat iedereen kreeg er de stuipen op het lijf van, maar Elliot kon er dankzij zijn vaak uithuizige ouders een aantal goede “spookvriendschappen” opbouwen.

In deel 2 krijgt de spokenfamilie controle van een inspecteur van de bovennatuurlijke onderzoeks- en evaluatiecommissie (B.O.E).  Zijn ze wel griezelig genoeg? Zijn ze het wel waard om in een spookhuis te wonen, of zullen ze als straf gereïncarneerd worden als huisdieren? Bijna gelijktijdig komt oude bekende en spokenjaagster Ulrika Von Paprika langs om haar grote gelijk te halen: ze zal de spokenfamilie vangen. Een moeilijke opdracht voor de hoofdrolspelers, want ze zullen angstaanjagend en stil tegelijk moeten zijn. Gelukkig is er Elliot, die ervoor zorgt dat zijn vrienden op de twee fronten buiten schot blijven.

Je hoeft niet echt het eerste deel gelezen te hebben om deel 2 te kunnen volgen. Maar persoonlijk zou ik het wel doen. Zo ken je de personages toch al wat beter. Het verhaal gaat vooruit en veel tijd voor een heropfrissing wordt er niet genomen. Toch zitten er genoeg verwijzingen in om de verhaallijn te kunnen volgen.

De grijs-bruine illustraties zijn duidelijk en willen een griezelige sfeer opwekken. Ze nemen de bovenhand op de hoeveelheid tekst. De volgorde van de tekstballonnen, en soms ook die van de illustraties, was soms wat verwarrend. Wel leuk dat de bladspiegel geregeld verandert.

De spanning en humor waarover sprake is op de kaft lieten me wat op mijn honger blijven zitten. De doelgroep (vanaf 8 jaar) denkt hier misschien anders over. De grapjes zijn bij momenten nogal flauw, de spanning zit vooral in de blik van de personages, niet in het verhaal zelf. Voor 8-jarigen vind ik het woordgebruik, de onderliggende humor en het hoge tempo dan soms weer te moeilijk.

Ook al lijkt deze graphic novel al wat meer op een echt boek, meer als een tussendoortje was het voor mij niet.