Het raadsel van het denkende konijn en andere verhalen

Het konijn uit het titelverhaal denkt door zijn neus heel snel te rimpelen en te ontrimpelen. En zo bedenkt het een plan om te ontsnappen, telkens hij daar zin in heeft. In “De vrouw die de vissen doodde” bekent de schrijfster al in de eerste zin dat zij zelf de vissen heeft laten sterven, omdat ze volledig in beslag genomen was door haar schrijven. Om vervolgens uit te wijden over haar grote liefde voor dieren, of soms ook medelijden, zoals met ratten of kakkerlakken. In “Zo goed als waar” vertelt haar hond over een jaloerse vijgenboom die met de hulp van een heks eieren steelt van de kippen. En “Laura’s intieme leven” tenslotte is het verhaal van een kip die voor slachten behoed wordt door een bewoner van Jupiter.

Deze verhalen zijn geschreven tussen 1966 en 1978 en in die periode afzonderlijk gepubliceerd als prentenboeken in Brazilië. Ze voelen dan ook wat gedateerd aan, bijvoorbeeld waar de auteur de lezer rechtstreeks aanspreekt. Brazilië sijpelt door in de jabuticababoom en de namen die de vertalers verkozen hebben niet te vertalen: het moeilijk uitspreekbare Joaozinho, of Paulo met verkleinwoord Paulinho. Vreemd zijn de verhalen wellicht van bij aanvang geweest, met de verpersoonlijkte dieren, de magische elementen en buitenaardse wezens, een flinke portie humor en zelfrelativering. Ook de schrijfstijl is apart. De verhalen zijn uitdrukkelijk bedoeld om voor te lezen, de auteur geeft je het gevoel naast je te zitten en een gesprek met je aan te gaan. Daarbij trappelt ze ter plaatse, herhaalt ze zichzelf, wijdt ze uit en wijkt ze af, ze stelt vragen, en laat je achter met een raadsel dat je zelf maar moet oplossen. Wie anders dan Gerda Dendooven kon deze vreemde verhalen illustreren? Haar aparte stijl is perfect om de bijzondere sfeer weer te geven. Het palet van bruin, blauw, geel en rood met een zeldzame groene en roze uitschieter levert schitterende plaatjes op bijvoorbeeld van de vos die wegrent in de nacht. De vormgeving van haar partner Gert Dooreman is zoals altijd af: prachtige schutbladen, een bijzonder materiaal voor de cover, een titelblad dat je meeneemt terug in de tijd.