Het nest van Ermest

Mestkevers zijn niet de meest begeerde dieren op aarde, dat weet ook Ermest. Hij is klein, stinkt, ziet er lelijk uit en niemand houdt van hem. Ermest besluit niet bij de pakken te blijven zitten en besluit andere oorden op te zoeken. Tijdens zijn korte vlucht belandt hij in een riool waar hij zich meteen thuis voelt. Hij leert er meneer Slak kennen en hij wordt de held van de onderwereld.

Dit boek kan het best beschreven worden als een schip zonder kapitein. Doelloos en stuurloos dobbert het verhaal rond op zee. Het snelle tempo waarmee het avontuur van Ermest wordt verteld, zorgt ervoor dat de lezer zeeziek wordt. De vele verwikkelingen in het boek kunnen niet bekoren en doen maar één vraag rijzen: 'Waarom heb ik dit boek gelezen?'

De illustraties lijken op collages waarin verschillende tekenstijlen worden gecombineerd. De stijl is origineel, maar staat nog in de kinderschoenen. Het poepkasteel bijvoorbeeld ziet er meer uit als een houtblok en de zwevende stukken fruit en groenten lijken doelloos rond te zweven. De collages slagen er niet in om een 3D-effect te creëren, waardoor ze geen meerwaarde bieden.

Aan het einde van het boek lezen we de brief die Ermest aan zijn toekomstige zelf schreef. De brief is goed geschreven, humoristisch en is het lichtpuntje in het boek. Dit verhaal over talenten en aanvaarding kon deze recensent weinig bekoren. Dat het talent van Ermest opruimen is, draagt er zeker aan bij. Is opruimen écht een talent? Misschien wel, alvast volgens Bubble Ducky.