Van dit boek, van de makers van “Het land van de grote woordfabriek”, had ik erg hoge verwachtingen. Op het eerste zicht worden deze ook ingelost. Het boek is prachtig vormgegeven met ‘nevel’ in de vorm van kalkpapier tussen de bladzijden. Maar ook door de illustraties van Valeria Docampo komt de nevel op de eerste bladzijden bijna letterlijk het boek uit. Wanneer je verder bladert komen de zonnestralen je tegemoet. Tot daartoe is het boek een pareltje.

Ook de eerste bladzijden van het verhaal lossen de hoge verwachtingen in. De woorden spreken al je zintuigen aan. Siska Goeminne heeft een vertaling gemaakt die het origineel eer aan doet. De gelaagdheid die gecreëerd wordt door het werken met kalkpapier is subliem. Het verhaal draait om Roos die mooie dingen maakt van nevel. Tegelijkertijd lezen we subtiel vormgegeven kritiek op de maatschappij waarin we leven. Maar als Roos opeens een brief krijgt van haar vader, verandert alles. Roos wordt er erg blij van dat haar vader na vele jaren terug contact met haar opneemt. De scheiding van haar ouders heeft zwaar op haar gewogen. Ze maakt voor hem een mooi deken van zonlicht. Van de ene bladzijde op de andere slaat de sfeer om van grijs naar goudgeel. En dat is iets wat minder op mijn begrip kan rekenen. Wanneer je vader je na een scheiding jarenlang in de steek laat, en dan terug iets van zich laat horen, hoef je immers niet ontzettend blij te zijn. De pijn die hij jou hierdoor heeft gedaan, is niet opeens verdwenen. Hierdoor mankeert het verhaal in mijn ogen aan diepgang. Hoewel de illustraties en de vormgeving nog steeds ongeëvenaard zijn, komt de boodschap van dit verhaal dit keer minder aan.