Het geheim van Siena Hoed

Het is augustus. Fiemka’s moeder moet werken en weet niet wat doen met de kinderen. De broers Ton en Erik mogen gaan kamperen bij oom Theo. Fiemka moet echter naar een vreemde tante, tante Sien, die ze nog maar één keer gezien heeft, meer dan vijf jaar geleden! Ze heeft er helemaal geen zin in! Maar haar moeder brengt haar en laat haar voor de deur achter. Ze heeft zelfs geen tijd meer om mee te gaan naar binnen, zo gehaast is ze. Siena Hoed, zo noemt ze zichzelf, is een heel vreemde dame. Ze draagt altijd enorme hoeden, eet enkel boterhammen met smeerkaas en ze legt Fiemka zeer strenge regels op. Fiemka verveelt zich te pletter. Gelukkig maakt ze kennis met Tijger en Vik. Vik is een oude man die iets verder in de straat woont en al jarenlang bevriend is met Siena Hoed. Tijger is zijn kleinzoon die tijdens zijn bezoeken aan zijn grootvader in het huis van Siena logeert. Maar waarom verschijnt er elke nacht een vlammetje achter het raam in de torenkamer? En waarom brengt Siena Hoed zoveel tijd in het koetshuis door? De zeer vlotte stijl van het verhaal staat in schril contrast met de inhoud. Het is allemaal wat vergezocht … Welke moeder laat haar kind voor een maand achter op de stoep van iemand die ze bijna niet kent? Het wordt nog erger, nadat noch oom Theo (depressief), noch Tante Sien (longontsteking) dienst kunnen doen als babysit, laat ze de drie kinderen voor de resterende drie weken achter bij Vik. Vijf minuten voordien had ze nog nooit van die man gehoord … De brieven die Fiemka naar haar broers schrijft, zijn heel leuk: ze wil absoluut niet toegeven dat ze het bij haar tante verschrikkelijk vindt en daarom verzint ze de meest fantastische activiteiten. Door een ontdekking in de torenkamer, achterhalen Fiemka en Tijger waarom Sien zo van grote hoeden en van rozen houdt maar dat verklaart verder niet waarom ze haar nichtje zo’n strenge regels oplegt. De verhaallijnen hadden beter uitgewerkt kunnen worden. Het karakter van Fiemka wordt mooi geportretteerd maar de anderen zijn wat vaag en stereotiep gebleven. De leuke zwart-wittekeningen ondersteunen het verhaal.