Mika vertrekt met haar ouders op vakantie. Ze kijkt er echter niet naar uit, want ze weet hoe het gaat zijn: haar ouders gaan roepen en tieren tegen elkaar. De laatste tijd maken haar ouders toch alleen maar ruzie. Mika is het meer dan beu. Ze is er zelfs al voor naar de psycholoog geweest en daar heeft ze geleerd om voor zichzelf op te komen en zich zichtbaar te maken.  Tot nu toe begrijpt ze het niet helemaal hoe ze dat moet doen, maar daar komt verandering in wanneer Mika een wedstrijd paalzitten ziet. Zonder het medeweten van haar ouders schrijft ze zich in en begint aan de wedstrijd. Helemaal overtuigd dat ze dit tot een goed einde gaat brengen, houdt ze vol. Ze doet er nog een schepje bovenop en zegt geen woord meer. Ze communiceert enkel met bordjes waar ze wijze uitspraken - die ze uit haar moeders boekje haalt - opschrijft. Uiteindelijk wint ze de wedstrijd. Maar het belangrijkste is dat ze haar ouders een signaal heeft gegeven dat ze hun geruzie niet meer wil, en dat stilte zo zalig kan zijn.

Een leuk boekje met een leuk verhaal dat vlot leest. De boodschap is duidelijk: stilte kan zo zalig zijn en er zijn niet altijd veel woorden nodig om elkaar iets duidelijk te maken. Meer nog, soms begrijp je elkaar beter zonder woorden. Naast deze duidelijke boodschap is er ook heel wat humor aanwezig in het verhaal. Alles wordt vanuit het standpunt van een 8-jarige bekeken en beschreven wat grappige gedachten oplevert. Helaas is het verhaal wat voorspelbaar en zit je soms te wachten op iets spannends of nieuws. De illustraties vormen wel een pluspunt, maken het boek een stuk aantrekkelijker, ook al staan ze in zwart-wit. Er zijn paginagrote illustraties, maar ook kleinere verspreid doorheen de tekst. De hoofdstukken zijn kort en duidelijk ingedeeld.