Het is kermis in de stad. De speelman speelt vrolijke deuntjes op zijn viool zodat iedereen aan het dansen gaat. Om middernacht keert hij huiswaarts maar moet nog een heel eind door het bos. Opeens wordt hij opgeschrikt door een geritsel; het is een wolf. De speelman zet het op een lopen en gooit de wolf een voor een zijn feestkoeken toe. Maar ook na de laatste koek is de wolf niet verzadigd. De speelman besluit nog een laatste deuntje op zijn viool te spelen voor hij in de muil van de wolf verdwijnt. Het droevige wijsje doet ook de wolf klaaglijk huilen. Alle bosdieren, trollen en bosgeesten komen erop af. De speelman speelt verder vrolijke wijsjes en de wolf vergeet hierdoor zijn honger. Iedereen danst mee, het wordt een groot feest en de bosdieren, trollen en bosgeesten zijn zo gelukkig dat ze ieder een klein geschenkje aan de speelman geven. Deze keert moe en gelukkig naar huis. De vertelstijl is louter beschrijvend, zelfs wat droog, en mist hierdoor een zekere warmte. De pastelkleurige illustraties passen helemaal in de sfeer van de Steinerfilosofie. Het rijke kleurenpalet, de verschillende schilderstijlen en de verfijnde vormgeving scheppen een sprookjesachtige sfeer waarbij je als kijker kunt wegdromen. Kleine onooglijke details zoals verstopte diertjes in het bos laten de kleuter telkens iets nieuws ontdekken.