Toegegeven, echt warm werd ik niet van de tekst op de achterflap. Heartstream, dat gebruikt wordt om gevoelens met anderen te delen, klonk voor mij als een zeer ver gezocht concept. Thuiskomen van je moeders crematie in een huis dat vol met explosieven hangt klonk dan weer ongeloofwaardig. En toch wou ik dit boek lezen, want ik weet waar Tom Pollock toe in staat is.

Deze keer deed hij het weer. Hij zorgde ervoor dat twee compleet uit de lucht gegrepen verhalen een eigen leven gingen leven onder het vel van de lezer. Deze twee verhalen wisselen elkaar in sneltempo af door elk hoofdstuk van personage te wisselen. Het duurt meer dan het halve boek voor je uiteindelijk de twee verhalen weet te linken. Het ene gaat over een meisje dat een relatie krijgt met haar idool, en daar onverwacht zwanger van geraakt. Het andere over een meisje dat met heartstream, een futuristische social media tool, enorm populair is bij zwartgallige mensen die graag haar gevoelens omtrent haar moeders ziekte en overlijden volgen.

Ik weet dat ik met deze beschrijvingen de tekst op de achterflap er niet beter op maak. Ik heb mezelf vaak genoeg afgevraagd waarom dit verhaal me zo kon bezighouden, ook wanneer ik het boek tijdelijk moest wegleggen. Ik kan maar één verklaring vinden en dat is dat dit boek opnieuw ongelooflijk straf geschreven is. Het is erg eigentijds en met momenten ook flitsend door de verschillende lettertypen die bij de verschillende mediavormen horen. Het verhaal zelf bleef letterlijk spannend tot de laatste zin. Eerlijk, ik heb het dankwoord er in één ruk bij gelezen omdat stoppen met lezen erg moeilijk was. Wat wel heel fijn is, is dat je met die laatste zin ook meteen een sluitstuk op het verhaal hebt. Geen open einde deze keer. Je krijgt antwoord op al je vragen, beloofd.