Harrie is altijd gehaast. Nooit heeft hij tijd om even te genieten van de natuur, een praatje te slaan of om eens lekker te eten. Alles moet snel, sneller, snelst! Met zijn step vliegt hij door het leven, door de natuur en … tegen een steentje. Hij plonst de vijver in voor de voeten van Tom. Gelukkig vist die Harrie uit het water. Overal heeft hij pijn. Nu is Harrie een haas die niet meer gehaast kan zijn. Lukt hem dat wel?

De fabel van de schildpad en de haas is door Timothy Knapman in een nieuw jasje gestoken. Dat hij teksten kan schrijven of herschrijven hoeft hier geen pleidooi. Hij is actief op verschillende terreinen buiten kinder- en jeugdliteratuur. Zo schrijft hij voor theater, musicals en opera, en hij schrijft ook liedjes.

Je zou het verhaal in drie stukken kunnen verdelen: een inleiding, de kern en het slot. In de kern wordt er gebruik gemaakt van herhaling, iets waar een jong publiek dol op is. De moraal van het verhaal zit uiteraard in het slot. De laatste illustraties geven mooi weer hoe een gezonde balans tussen een snel en een traag leven er uit kan zien.

De kleurrijke prenten zijn van de hand van Gemma Merino, een Catalaanse architecte die nu woont en werkt in Londen. Het lot zorgde ervoor dat ze een carrièreswitch heeft gemaakt. Hier heeft ze nog geen seconde spijt van gehad. Ze weet zachte kleuren mooi te combineren met fellere accentkleuren. De details die in de eerste prenten ontbraken komen mooi tot hun recht in het tweede en derde deel van het verhaal. De eerste beelden worden vooral gekenmerkt door vluchtigheid. Het laten vervagen van bepaalde contouren is hiervoor een zeer toepasselijke techniek. Het is vooral dankzij die technieken dat haar werk in dit verhaal een nieuw leven ingeblazen krijgt.

Een tijdloze klassieker voor jong en ouder.