Papa zegt dat het bedtijd is. Sterre wil graag nog een verhaal voor het slapengaan. Liefst eentje dat over de ruimte gaat. Maar eerst moet Sterre haar tanden nog poetsen en haar pyjama aandoen. En dan klimt Sterre in haar ruimteschip en gaat op verkenning. Ze landt op de maan, vliegt tussen de prachtigste sterren, suist voorbij kometen en houdt tenslotte halt op een leuke kleine planeet. Daar ontdekt ze zachtaardige ruimtewezens. Intussen roept papa af en toe eens naar Sterre: lig je al in bed? Niet op je bed springen! Kan het wat rustiger?! enz…. Dat gebeurt steeds in een vast patroon: “Hallo Sterre, hier aarde, …” Na een tijdje blijft het echter stil, Sterre hoort niets meer. Ze roept zelf: “Hallo aarde, hier Sterre! Aarde, hoort u mij?” Sterre wordt ongerust en gaat vlug terug naar de aarde (en de realiteit) om op onderzoek uit te gaan. Ze vindt papa snurkend in de zetel. Ze maakt hem wakker en vertelt over de blauwe ruimtewezens. Papa gaat maar al te graag mee in haar fantasie… 'Hallo aarde, hier Sterre' is een niet zo eenvoudig verhaal. Jonge kleuters zullen niet begrijpen dat de ruimtereis zuiver fantasie is, ook het contact met papa komt wat vreemd over. De fantasie van Sterre staat centraal. De gezellige sfeer en de goede vader-dochterrelatie stralen warmte uit. Dit wordt dan nog beklemtoond door het kleurgebruik: warme tinten die goed gecombineerd worden. Ook het perspectief in de illustraties is soms wel leuk. Het einde van het verhaal laat ruimte voor eigen in- of aanvulling.