Terwijl het eerste deel 'Vervloekt' als heel vernieuwend overkwam – je werd ondergedompeld in een spannend avontuur (een mengeling van ongebreidelde fantasie met Griekse mythologie) -, voelt het tweede deel eerder aan als een kabbelend stroompje. De hele structuur van dit verhaal steunt op één persoon, namelijk op Helen die als enige telg de telgen in de wereld kan redden. Zij moet daarvoor naar de onderwereld afdalen om de furiën te zoeken en te verslaan. De furiën stevenen af op een totale ondergang van de telgen. Door een eeuwenoude vloek is het huis van Atreus, waartoe enkel Helen en haar moeder behoren, in strijd met het andere telgenhuis, dat van Thebe waartoe Lukas behoort. Ondanks het verbod is de liefde tussen Helen en Lukas zo sterk dat ze telkens tot elkaar aangetrokken worden. De zoektocht in de onderwereld is voor Helen een uitputtingsslag, ze voelt dat ze het niet kan waarmaken tot ze onverwachts hulp van Orion krijgt. Aan het einde is de strijd meedogenloos, maar niet gewonnen. In de toekomst zullen alle huizen van de telgen moeten samenwerken om zich tegen de goden te beschermen.

Het verhaal is complex en er zijn veel figuranten. In het begin komt het verhaal traag op gang. Bij elke wending is het immers nodig om eerst het verleden van de personages op te frissen. Het stramien in dit tweede deel is eenvoudiger: alles draait om Helens moeizame zoektochten in de onderwereld. Daarbij maakt de lezer kennis met een uitgebreid gamma van mythologische figuren en intriges. Naar het einde stijgt de spanning en word je ondergedompeld in een apocalyptische strijd. Het verhaal is goed geschreven, maar het scenario is repetitief en daardoor voorspelbaar. Wel leuk dat de personages meer aandacht krijgen, hun karakters en relaties worden uitgediept.