Bram en Elise komen allebei aan in Japan. Bram heeft zichzelf de reis opgelegd om de dood van zijn vriend Kasper te verwerken. Elise gaat op bezoek bij haar vader en zijn nieuwe Japanse vrouw. In afwisselende hoofdstukken wordt dan eens Elise, dan weer Bram gevolgd op hun reis. Ze verschijnen even bij elkaar in beeld zonder contact te hebben, maar voor de rest hebben ze de hele tijd niets met elkaar te maken. In de transitzone voor hun vertrek praten ze voor het eerst met elkaar en dan is het verhaal afgelopen. Waarom moeten deze twee losse verhalen zich afspelen in Japan? Elise is boos en Bram worstelt met een schuldgevoel: hij hielp zijn vriend die aan multiple sclerose leed sterven. Er zit weinig verhaal in het geheel, het wordt overdreven lang gerekt en bevat de nodige clichés over Japan. Ik ging me afvragen of de auteur in Japan geweest is, of dat de informatie uit een reisgids komt. Het taalgebruik is ronduit zwak: de portier komt 'gelijk' helpen; frisdrank 'uit de toog halen', op de trappen voor haar i.p.v. voor zich; 'ik kan geen Japans' ... Een probleemroman over echtscheiding en euthanasie om snel te vergeten.