Endgame. De luchtsleutel

Dit boek is het tweede van een trilogie. Ook deze keer is er weer een digitaal spelelement in het boek verweven. Niet alleen de spelers in het boek spelen een spel, ook de lezer wordt weer uitgenodigd om een spel te spelen. Gelukkig draait dit tweede spel niet om leven of dood, wel om een heleboel goud. Hiervoor had een Mexicaan die in Italië woont ook een jaar puzzelwerk over, terwijl hij de laatste week hiervan zelfs zijn slaap ervoor liet. Echt. Maar het spel is veranderd. Zowel voor de overgebleven negen fictieve Spelers als voor de lezer die dit spel mee wil spelen. Dit keer zijn er immers meer hints voor dit spel in het boek verweven. Dat is wel even wennen, want door de verborgen hints staan er ook allerlei overbodige details in het boek. Wanneer je echter één keer geboeid bent door het boek, lees je hier vlot overheen.
De lezer die ook het computerspel wil winnen, zal het boek een tweede keer of zelfs vaker moeten lezen. Dit staat immers ook al op de eerste pagina: “wie het waard is, wint”. Zelf ben ik eerder een lezer, geen speler. Als lezer had ik dus tijd nodig om in het boek te komen. Ik bleek veel dingen uit het eerste boek vergeten te zijn, wat wel wat lastig is. Maar het verhaal is wel boeiend en leest vlot. Herinneringen aan boek één worden subtiel opgehaald. Zo leer je weer de negen overgebleven personages kennen. Het verhaal is opgebouwd uit hoofdstukken die telkens weer een andere speler (of spelers die samen zijn) volgen. Alle personages hebben in dit boek zo wel hun eigen prioriteiten, wat zeker een meerwaarde is ten opzichte van boek één, waarin iedereen gewoon wou winnen.