Twee duiden
voorspoed
Een brengt nood
Drie een huwelijk
Vier de dood.
'Eksternacht', dat oogt als een ouderwets luxueus schrift, bevat drie delen: ‘Eksternacht’, ‘Het slachthuis’ en ‘De duivel en ik’. Ze sluiten bij elkaar aan omdat ze over drie generaties gaan en geven het relaas van drie liefdesverbintenissen, elk met hun eigen levenspijnen. De schrijfster waarschuwt:
"Dit is geen boek voor kinderen, noch voor mensen die houden van vrolijke beelden, rechtlijnige geschiedenissen en gelukkige eindes. Dit is een boek voor wie gelooft dat de duivel bestaat."
De manier van schrijven is bijzonder direct. Onomwonden wordt met een zeldzame intensiteit verhaald over intieme relaties en pijnlijke geschiedenissen. De raak getypeerde figuren en gebeurtenissen zijn vaag wel ergens herkenbaar, maar worden in de familiekronieken meestal verdoezeld, zodat je je als lezer bijna een gluurder gaat voelen. Het noodlot is alomtegenwoordig en er hangt een sfeer van onheil over het boek, waardoor je al snel een gevoel van onbehagen krijgt. De verteller registreert, geeft geen commentaar en juist door deze emotieloze, doch suggestieve weergave van feiten, wordt dit verhaal zo sterk: intriest enerzijds, maar tegelijk ook relativerend en misschien zelfs louterend.
De lay-out zorgt voor enige dagboek-allures, maar die klassering zou het werk geen recht aandoen. De tekst staat in een klein lettertype gedrukt op glanzend witte bladzijden, maar er staan ook stukken tekst in de vorm van een brief, krantenknipsel, menu, gedicht, rouwbericht, (film)affiche, reclame, enzovoort. De overvloed van beelden is zeer afwisselend, gaande van donkere tekeningen, collages, grafische bloemmotieven tot portretten, foto’s van oude interieurs en zelfs een bierviltje of treinkaartje. Het heeft de nostalgie van een plakboek, maar verder is er geen greintje van verlangen naar het verleden te vinden.
'Eksternacht' is een perfect huwelijk van woord en beeld, bestemd voor een select publiek dat houdt van levensecht.