Vier dagen per week blijft Caro over op school. Dat betekent dat ze er haar middagboterham eet onder het toezicht van een strenge overblijfjuf. Vreselijk vindt ze dat. Gezien ze bij haar hardwerkende ouders geen gehoor vindt, neemt Caro zelf het initiatief om de situatie aan te passen. Ze knoeit met een overblijfbriefje en besluit haar middagboterham in het verzorgingstehuis tegenover de school te eten. Dit tehuis leerde ze kennen via haar overbuurvrouw. Na een eerste kennismaking had ze het gevoel dat dit een plek was waar men haar gezelschap wel op prijs zouden stellen. Vrij snel wint ze het vertrouwen van de bewoners en van één man in het bijzonder, meneer Hans. Hij wordt haar vriend zonder tanden. Om in het enigszins uitgedoofde leven van de bewoners weer wat leven te brengen, organiseert Caro een loterij waarvoor ze gepersonaliseerde prijzen weet te verzamelen en waarbij ze ook haar school betrekt. De loterij wordt een succes. Bewoners, personeel, directie en zelfs Caro’s moeder die plots door heeft dat ze wat meer aandacht aan haar dochter kan besteden, zijn laaiend enthousiast. En als kers op de taart blijkt de strenge overblijfjuf, Sonja, de dochter van Caro’s vriend meneer Hans te zijn. Dat heeft tot gevolg dat het overblijfmoment van vrijdagmiddag, tot ieders vreugde, vanaf dan zal plaatsvinden in het verzorgingstehuis.

Het verhaal wordt verteld vanuit het personage van Caro. Ze neemt de lezers in een snel tempo mee doorheen haar initiatieven. Tussen de regels door is het gemis aan aandacht van haar ouders te merken. Maar dit gemis weet Caro handig te compenseren door op een zeer eigengereide wijze recht op haar doel af te gaan. Dat ze dit doel telkens zonder veel moeilijkheden en vooral met veel succes weet te bereiken, maakt het geheel een beetje ongeloofwaardig. Sommige woorden lijken ook vreemd gekozen, zoals ‘het pakje drinken’ dat deel uitmaakt van de lunch. Maar dat zijn echter kleine details die het leesplezier van wie graag leest niet in de weg zullen staan. Naast leesplezier biedt het verhaal ook een blik op het leven in een verzorgingstehuis en wakkert het misschien creatieve geesten aan. Op die manier kan het voor verbinding zorgen tussen beide leefwerelden.