Een soort vonk

Schrijver Elle McNicoll concludeerde in haar masterscriptie een gebrek aan neurodiverse auteurs die over hun eigen ervaringen schrijven. De vele boeken met een autistisch hoofdpersonage creëren vooral een stereotiep beeld. Representatie in de vorm van een own-voice verhaal is wat er echt nodig is. Alleen zo kunnen de stereotypes die iets te vaak in boeken binnensluipen doorbroken worden. De debuutroman “Een soort vonk” is McNicoll’s reactie op deze bevinding. Als autistisch persoon, schrijft zij een boek met een hoofdpersonage dat dicht bij zichzelf aanleunt.

Het boek gaat over Addie, die ontdekt dat er vroeger in haar eigen dorp heel wat heksenachtervolgingen plaatsvonden. Ze is onder de indruk van dit grote onrecht en wil een gedenksteen. Niemand zou zoiets mogen meemaken, enkel omdat ze anders zijn. Ze identificeert zich met deze vrouwen. Zeker aangezien haar leerkracht totaal niet begripvol is en haar beste vriendin haar laat vallen voor een ander meisje. Addie krijgt het op school hard te verduren. Gelukkig heeft ze steun van een nieuwe klasgenoot en haar autistische zus. Haar andere zus, een neurotypische vlogger, begrijpt haar minder goed.

Hoewel je na de eerste bladzijden al denkt het verloop van dit boek te kunnen voorspellen, kent dit boek toch nog een aantal onverwachte wendingen. Het boek heeft niet bijzonder veel diepgang, maar komt tegemoet aan het doel van de schrijfster. We krijgen een beeld van wat autisme is en hoe hard personen met autisme "compenseren" om in de samenleving mee te draaien.