Die kaft … ik herken onmiddellijk de Faasstijl en dan ben ik verkocht. Als Pieter Koolwijk dan ook nog eens de auteur is, dan lijkt me de kans groot dat dit weer een topper wordt.

Obi’s ouders zijn gescheiden en op z’n zachtst gezegd verloopt die scheiding niet zo vlot. Obi voelt zich vaak een speelbal tussen een ruziënde vader en moeder in. Zo ook deze bewuste dag: zoonlief moet met de trein bij zijn moeder geraken omdat papa hem niet kan (wil?) brengen en zijn mama hem niet kan (wil?) ophalen. Als hij dan ook nog een gedrocht van een rugzak moet gebruiken omdat hij de zijne kwijtgespeeld is, voelt hij dat dit z’n dag niet zal worden. Of wel?
Tot een treinrit komt het uiteindelijk niet omdat Obi te veel geld uitgaf aan een zakmes en daardoor geen treinkaartje meer kan betalen. Dat wordt dus wandelen naar het volgende station. Tijdens die wandeling ontdekt Obi dat zijn rugzak wel heel speciaal is: er schuilt leven in in de vorm van een zaadje/boom, een wolkje, een worm, een druppel, een vlam en uiteindelijk ook een toeter. Een bezorgde vrouw, Babs, en haar dochter, Saar, pikken Obi met hun busje op. Na een moeilijke start appreciëren Saar en Obi elkaar steeds meer. Met hun drietjes beleven ze allerlei avonturen.

Dit verhaal samenvatten zou voor gefronste wenkbrauwen zorgen, maar als lezer doe je dat absoluut niet. Koolwijk is kampioen in het geloofwaardig en vlot schrijven van bizarre verhalen. Dat dit alles pure fantasie is, is duidelijk maar nooit raakte hij me kwijt omdat de dubbele bodem zo hartverwarmend is. De link tussen het letterlijk en figuurlijk dragen van een rugzak is prachtig uitgewerkt. De bizarre bewoners van de rugzak blijken een dubbele betekenis hebben. Vlam is bijvoorbeeld sterk aanwezig bij boosheid en de druppel bij verdriet. Zo krijgt elk wezentje gaandeweg een duidelijke inhoud en verwijzen ze naar de gevoelens en het gedrag van Obi.

Er gebeurt veel in het boek en het lezen ervan gaat erg vlot. Het is opgedeeld in 32 korte hoofdstukken. De groei die Saar en Obi doormaken is opvallend. Het verwerkingsproces van Obi is herkenbaar en houdt voor gescheiden ouders en hun kinderen een spiegel voor.

De illustraties van Faas voelen als een warm dekentje en geven het verhaal mooi weer.

Een absolute aanrader!