Door het maken van tekeningen probeert Roosje de dood van haar zus Pia te verwerken. Ze wil zo graag een portret van haar maken, maar het lukt haar niet. Roosje begint te bladeren in een schrift dat ze van Pia gekregen heeft voor haar tiende verjaardag. Uit de losse versjes kan Roosjes niets opmaken. Tot ze haar gezichtspunt verandert en zich ten volle inleeft in haar zusje. Ineens blijken de versjes veel meer dan losse woorden. Op een erg tedere manier krijgt Sollie het verdriet van een kind als het ware op papier. Eenvoudig, maar poëtisch, met elk woord zo geschreven dat het op zijn plaats valt. Geïllustreerd alsof het hoofdpersonage eigenhandig voor de illustraties heeft gezorgd. Enige minpuntje (als je dat zo kunt noemen): wat het verhaal betreft, blijf je als lezer wat op je honger zitten. Maar soms is een verhaal dat je verder afmaakt in je hoofd zeker zoveel waard als datgene wat geschreven staat.