Klein Konijn kan niet kiezen, hij houdt van alles. Zowel van de rust in het bos als van de drukte in de stad. Zowel van drummen als van een hut bouwen. Van zowat alle beleg op zijn boterham. Van alle kleuren. En wat hij later wil worden kan hij helemaal niet kiezen.

Een plezier om naar te kijken, dit prentenboek. Elke bladzijde baadt in een andere kleur, en biedt je heel wat kijk- en zoekplezier. Zo kan je in de drukbevolkte stad op zoek naar de vrienden van Klein Konijn, wortels tellen in de klas, of beroepen raden aan de hand van attributen. De collagetechniek maakt dat je soms wel twee keer moet kijken om de visuals te decoderen, maar dat spoort je aan de tijd te nemen om elke illustratie rustig te bekijken en te bewonderen, en verhoogt enkel de pret. Het worstelen met keuzes is visueel ook af te lezen van de mozaïek outfit van Klein Konijn op de cover en het bontgekleurde dekentje waaronder hij op het einde ligt, op de schoot van zijn vader of moeder. In tekst wordt zijn onvermogen te kunnen kiezen het mooist verwoord in de zin: “Mijn lievelingskleur is regenboog, denk ik.” Verder mist de tekst wel wat samenhang en duidelijkheid. Een betere formulering zou het boek naar een hoger niveau tillen. Het einde is helaas te melig naar mijn smaak, maar daar denken andere lezers mogelijk anders over.