De wereld is een plek om allerlei dingen te doen. Het hoofdpersonage bedenkt wat ze zoal kan doen: sterren ontdekken, oceanen doorkruisen op een vis of een berg beklimmen? Duizend-en-een dingen eigenlijk! Wie droomt, ziet een wereld vol mogelijkheden!

Dit prentenboek is eentje vol kleine gedichtjes die lijken te komen van een meisje dat dromend door de wereld walst. De illustraties zijn paginagroot aan één kant van de pagina of uitgestrekt over een dubbele pagina. Er worden korte stukjes tekst afgewisseld met grote beelden. De teksten en de prenten zijn zweverig, maar laten daarin wel weer weinig ruimte voor gesprek. Teksten als "Ik zou duizend-en-een dingen kunnen zijn, / want er zijn duizend-en-een mogelijkheden. / En met duizend-en-een dingen om uit te kiezen, / weet ik dat ik de juiste weg zal vinden." overtuigen weinig. Het zijn holle frasen waar je als lezer niet meteen door geïnspireerd raakt om filosofische gesprekken aan te gaan. Het beeld ernaast kan me ook weinig bekoren: zijn we de tijd van prenten waarin kinderen bijvoorbeeld 'naar de sterren wijzen' om filosofie te verbeelden niet al lang gepasseerd? Poëzie kan verrijkend werken, maar dit voelde als geforceerde filosofische inzichten waar kinderen niet bepaald door aan het denken worden gezet.

De nevenpersonages zijn vaak ook overbodig: ze zouden een sfeer moeten versterken, maar hebben een overdreven gelaatsuitdrukking; het ondermijnt de teksten en de bedoeling van de prenten. Verhoudingen kloppen niet, en de kleuren zijn 'mossel nog vis': nooit sfeervol en warm, nooit koud en leeg; niet inspirerend, niet uitleggend. Ze zijn vooral vlak. 

Voor kinderen die graag wat mijmeren, maar waar de uitwerking voor mij helaas veel beter kon.