Dit boek is door de actualiteit ingehaald. Het gaat grotendeels over het jongerengeweld in de Parijse voorsteden, waarvan we eind 2005 een uitbarsting zagen.In dit verhaal wordt geweld gepleegd zowel door migrantenjongeren als door jonge Fransen. Kaïds bepalen wat er gebeurt. Djamila werd door zo'n straatbende verkracht en mishandeld. Haar vrienden nemen wraak, er valt één dode en een voor het leven gehandicapte aan de zijde van de geweldenaars. Tegen de achtergrond van bruut geweld lijken de kruimeldiefstallen en kleine vandalenstreken en het jointje af en toe van Vincent en zijn vrienden peanuts. Djamila moet vluchten, eerst naar Algerije en dan naar een tante in Poitiers. Het is daar dat Vincent verliefd op haar wordt. Zij is ongenaakbaar en Vincent wil weten wat er met haar gebeurd is in Parijs. Hij reist naar de voorstad Sergeny waar Djamilla woonde en verraadt zo, zonder het te willen, haar schuilplaats. Djamilla wordt ontvoerd door de eerste geweldenaars. Haar neef Hamid, Vincent en de sterke Jérome rijden naar Sergeny. Twee vrienden sluiten aan en samen rollen ze de bende op bloedige wijze op. Djamila is bevrijd en neemt het recht in eigen handen: ze vermoordt haar belager. De schuldigen zitten in de gevangenis, Djamila kreeg vijf jaar en studeerde in haar cel. Vincent wordt advocaat. Tussen het hoofdverhaal, de relatie tussen Vincent en Djamilla, door heeft Vincent een relatie met Valérie en wordt verteld wat er met zijn tweelingzus So gebeurde. Het valt op dat in geen van de gezinnen de ouders enige richting of beperking geven aan hun kinderen. Seks, drugs, hele nachten wegblijven, het kan allemaal. En dan zijn de gezinnen van Vincent en Valérie zeker niet marginaal. De kaft is zeer lelijk: de pseudo-Arabische letters hoefden voor mij niet. Er staan ook enkele fouten tegen tijd, ruimte of persoon in het verhaal. Op p.13 wordt er over So gesproken als over een jongen in plaats van een meisje. Op p.119 wordt Mourad dan weer "haar" genoemd. Dit zijn voorbeelden van een slordige vertaling. Op p.162 keert Vincent niet terug naar Sergeny maar naar Poitiers. De taal is ook niet altijd correct en op p.148 staat een keer 'ik' te veel. Hoe gruwelijk het verhaal ook is, het geeft een idee van een jongerenwereld waarin rekeningen buiten de wet vereffend worden en van hoe weinig je er als ordehandhaver kunt tegen beginnen. Een verhaal dat je bang achterlaat. Het vraagt omwille van de gruwelijke details enige levenservaring. De auteur is leraar en van Marokkaanse afkomst.