“We verhuizen”, zei papa. ‘We’, dat waren mama, papa, Joris en zijn zusje Elke. Maar niemand dacht aan Lize in de vijver. Het was dan ook Joris’ geheim en hij was niet van plan het aan iemand te vertellen. Joris verzet zich, hij pakt steeds opnieuw zijn spulletjes uit, die mama en papa in dozen hadden gestopt. En op een dag is heel het huis leeg, ze verhuizen. Joris krijgt een nieuw vriendje maar hij wil Lize terughalen, die nog steeds in de vijver van hun oude huis woont. Joris gaat stiekem terug naar de vijver en vult lege flessen met modder en water uit de vijver. Lize moet mee! Wat Joris nog niet wist, was dat er achter hun nieuwe huis ook een vijver ligt, voor Lize! Een gevoelig verhaal met een prachtige titel, dat op het eerste gezicht over verhuizen gaat, maar onderliggend een veel zwaarder thema ter sprake brengt: een gestorven zusje. Lize was Joris’ tweelingzusje en ze is verdronken in de vijver in de tuin. Joris ontkent haar dood en in zijn fantasie leeft ze verder in de vijver. Hij praat en speelt met haar en het idee haar te moeten achterlaten kwelt hem. De figuur van Joris en de manier waarop hij omgaat met de dood van zijn zusje staan centraal. Zijn ouders en jongere zusje zijn vlakke figuren die niet uitgewerkt worden. De illustraties zijn van de hand van Heide Boonen. Elk hoofdstuk is geïllustreerd met een paginagrote lino. Ze zijn in zwart-wit afgedrukt en vrij donker en grimmig van sfeer. Dit kan wel, gezien de thematiek, maar persoonlijk had ik het toch liever wat luchtiger gezien.