Dessertvorkjes

en andere belangrijke dingen

Loulou kent haar papa niet. Wanneer iedereen op school zijn of haar papa mag meebrengen, beseft Loulou dat haar papa enkel op een foto bestaat. Ze moet dus dringend op zoek naar een nieuwe papa, één die wel naar haar school kan komen. Loulou schrijft een vacature uit en organiseert sollicitaties. Daarbij is vooral het beroep van de papa’s belangrijk, want de papa’s moeten op school uitleggen wat ze ‘in het leven zoal doen’. Bij de sollicitaties krijgt ze hulp van Wil. Wil is een oudere man en zit in een rolstoel. Samen leggen ze de verschillende papa’s op de rooster, maar uiteindelijk is er geen enkele papa die goed genoeg is. Er zit maar één ding op: Wil meenemen naar de klas!

Door de goede interlinie en de dialoogvorm is Dessertvorkjes een goed boek om te leren lezen. Kelly Theunis, leerkracht en auteur van dit boek, is erin geslaagd om in eenvoudige taal een leesboek voor kinderen vanaf negen jaar te schrijven. Het verhaal van Loulou gaat over kwetsbare leerlingen die niet in het normaalplaatje van een klas passen en is een oproep om met de gezinssituatie van ieder kind rekening te houden. De verhaallijn is breed, maar vervalt soms in té uitgebreide zijverhalen, waardoor het verhaal niet helemaal tot zijn recht komt. De titel bijvoorbeeld – die qua originaliteit en symboliek hoge punten scoort – dekt niet het volledige verhaal en komt slechts zijdelings aan bod. Ook de schrijfstijl is niet altijd consequent. Zo wordt op één pagina zowel ‘je mama’ als ‘jouw mama’ gebruikt. Ook de uitspraak van Wil aan het einde van het boek lijkt niet bij zijn karakter te passen: “Alle mama’s kunnen toveren. Ze kunnen mannen betoveren. Ze lachen wat, maken grapjes, schudden wat met hun billen en plots doen mannen alles voor ze. Zo gaat dat.”

Theunis haar eerste kinderboek leest vlot, bevat een goede verhaallijn en bijpassende illustraties die het lezen aangenaam maken. In de details schiet het boek tekort, omdat er af en toe plotlijnen opduiken die een beetje bij de haren getrokken zijn. Zo komt de huidskleur van Wil op het einde abrupt aan bod met bijhorende – ongepaste – reactie van juf Soes die ons alvast leert hoe het niet moet. De auteur van dit boek daarentegen, juf Kelly, die schrijft boeken én daar is maar één woord voor te vinden: chapeau!