Op de eerste bladzijde vinden we een deurhanger van Sam Schrikaanjager, een monster om aan je deur te hangen om je ouders buiten te houden. Met dit monster is de toon van het boek gezet. Het monster is een lelijk gedrocht dat in fluo oranje en fluo blauw half werd ingekleurd. Dit zijn meteen ook de kleuren die in de rest van het boek terugkomen – naast geel, zwart en wit. Dit maakt dat het boek een heel specifieke lay-out heeft. Natuurlijk dragen de slordig getekende tekeningen en het schreeuwerige lettertype daar ook toe bij. Om nog maar te zwijgen van de chaotische vormgeving. Maar het boek is dan ook voor jonge tieners bedoeld.
Hebben tieners er behoefte aan om herinnerd te worden aan wat hun ouders allemaal voor hen doen? Dit boek doet toch een poging. Het stelt ouders voor als supermensen, die zo nu en dan ook eens een slechte dag hebben. De reden voor hun gedrag is natuurlijk dat ze oneindig van hun kind houden. De schrijfster spreekt de tieners rechtstreeks aan, neemt hen mee langs alle ouderlijke onhebbelijkheden en geeft er een ludieke verklaring voor. Dat ze hierbij enige overdrijving niet schuwt, is nog een understatement. De ironische humor ligt er heel dik op en zal waarschijnlijk vooral door ouders zelf gesmaakt kunnen worden.