Drie onbekenden komen samen in een afgelegen herberg. Zij werden uitgekozen om een voor hen nog onbekende missie op te zetten: ze moeten zich diep in vijandig terrein begeven om iemand te redden die ze nog nooit gezien hebben. Hoewel ze ook elkaar nog niet kennen, kunnen deze drie wezens volgens de oude volkswijsheden niet zonder elkaar. Kunnen ze elkaar vertrouwen op deze missie? En wie is de persoon voor wie ze zoveel riskeren? Het wordt een verhaal vol listen en twisten, vol vragen en niet bijster veel antwoorden, maar vooral een belachelijk grote hoeveelheid spanning en ontdekking.

Het boek trok de aandacht omwille van een wel sterke claim: dit boek zou het Koreaanse antwoord zijn op In de ban van de Ring. Dat het dezelfde mate van avontuur en fantasy bevat, wordt al snel duidelijk: er wordt vanaf het begin gegoocheld met voor mij onbekende soorten wezens, vreemde gebruiken en vormen van magie. Je krijgt gelukkig voldoende tijd om de verschillende personages en de karakteristieken van de wezens in je op te nemen vooraleer de personages ook met elkaar (en de missie) in contact worden gebracht. Die inloop wordt nooit saai, en geeft je net energie om het verhaal te lezen: je vraagt je al snel af hoezo deze verschillende soorten karakters samen beter af zouden zijn? Je krijgt ook snel een inkijk in het leven van de nhaga's (harteloze wezens die als wreedaardig worden beschouwd, in wiens gevaarlijke leefwereld ze moeten binnendringen), maar ook in hun onderlinge verhoudingen, krachten, twijfels ... Dat maakt het verhaal vanaf het begin al veel gelaagder dan een louter goed-tegen-slecht-verhaal. Young-do Lee slaagt er op die manier in om een spannend verhaal op te bouwen, en nog voor het epische verhaal goed van start lijkt te gaan, tref je jezelf al aan met ethische vraagstukken, allemaal te midden van een aangename spanning. Drijfveren kom je gaandeweg te weten (of niet?), en het verhaal bouwt voortdurend op naar de volgende onthulling.

'Onderweg' wordt het epische verhaal bovendien verder gestoffeerd met prachtige inkttekeningen. De subtiele invloeden van de Koreaanse cultuur lees je al in het verhaal zelf, maar die worden verdergezet in de weinige zwart-wit-prenten doorheen het boek. Ze zijn enorm dynamisch en veelzeggend; de actie spat telkens van elke prent. Ze worden ook gebruikt bij de start van de hoofdstukken, wat het allemaal een net en afgewerkt gevoel geeft. En toch wordt het nergens betuttelend of kinderachtig, noch onderbreekt het de spanning: ze geven integendeel nog extra informatie over de wezens, hun vechtkunsten, hun relaties, maar ook de wereld om hen heen. Ze zijn enorm sfeerscheppend en een echte meerwaarde.

Voor mij mag er met andere woorden wel wat meer ruchtbaarheid gegeven worden aan deze Koreaanse queeste. Young-do Lee schenkt ons met De vogel die tranen drinkt: De hartelozen een overzichtelijke, maar vooral spannende wereld waarbinnen nieuwe personages en wezens op de voorgrond treden. Zonder zich te verliezen in zijsporen, weet hij een gelaagd en razend spannend eerste verhaal te schrijven die ongetwijfeld weldra een vervolg krijgt. Ik kijk er alvast naar uit!