De tranen van de moordenaar
Ongelooflijk schrijnend… Vooral dat is hetgeen je bijblijft van dit magnifieke verhaal. Al je zekerheden over goed en kwaad mag je overboord gooien, want in deze roman wordt kwaad goed en goed kwaad. Je wordt door de bladzijden heen meegesleurd in een afgrijselijk en tegelijk wonderlijk liefdevol relaas. De liefde van een kind voor de moordenaar van zijn ouders, iets wat je in eerste instantie volkomen irreëel lijkt, wordt na een tijdje een aannemelijk iets. Een vooral emotionele spanning houd je van de eerste tot de laatste bladzijde geboeid, om je daarna achter te laten met een benauwd gevoel, alsof de emotie van het verhaal nog een beetje in je zit. De vraag is natuurlijk of dit ‘zware’ boek voer is voor jeugdige lezers. De bij momenten gewichtige taal en de vele zaken die tussen de regels staan, maken er het lezen op zich niet gemakkelijker op (een pluim voor de vertaler die een prachtig taalspel heeft weten te behouden of, wie weet, heeft gecreëerd) en ook de thematiek is erg zwaar op de hand. En toch … de symboliek is prachtig en alles samen genomen is zelfs het hele gruwelijke verhaal adembenemend mooi. Een pareltje van een boek, dat zijn schoonheid behoudt door alle gruwel heen.