Hadley heeft haar vliegtuig gemist. De volgende vlucht van New York naar London gaat pas over een paar uur. Dat betekent dat Hadley ettelijke uren van verveling voor de boeg heeft. Nu ze haar vlucht gemist heeft, komt ze vast te laat op het huwelijk van haar vader. Of ze dat erg vindt, is een andere vraag. Sinds haar vader niet meer is teruggekomen van een baan aan Oxford University, heeft ze hem al meer dan een jaar niet gezien. Ze is er het hart van in dat haar ouders zijn gescheiden en kan het maar niet verkroppen dat hij een nieuw leven zonder haar aan het opbouwen is in Engeland. Hoewel Hadley’s humeur door de bruiloft die in het vooruitzicht ligt en de gemiste vlucht tot een dieptepunt is gedaald, weet Oliver, een Engelse Yale-student die voor een kort bezoek naar huis vliegt, haar op te beuren. Wat ze elkaar vertellen en of ze elkaar na de vlucht terug zien, zijn vragen waarop je een antwoord krijgt in dit boek.
De statistische waarschijnlijkheid van liefde op het eerste gezicht. Een titel om u tegen te zeggen. Titels zijn meestal kort en krachtig. Deze duidelijk niet. Slim gezien van de auteur want deze titel laat je stilstaan bij het boek. Niet alleen omdat je tijd nodig hebt om de hele titel te lezen maar je vraagt je onmiddellijk af waar die statistische waarschijnlijk op slaat. Ook de cover doet zijn werk. De kaft is speels, girly en best wel origineel. Het grote roze hart met de ellenlange titel in, twee zoenende mensen, het roze vliegtuig, de twee roze kerkjes en de kaart van London zijn allemaal elementen die bij het lezen van het verhaal duidelijk worden. In eerste instantie denk je bij het lezen van de titel en het zien van de kaft dat het om een zwijmelend liefdesverhaal gaat. En eigenlijk is dat wel een beetje zo. Maar van zodra je het boek openslaat, merk je dat er een onderliggende boodschap in het verhaal schuilt die helemaal niet zo romantisch is. Ook al gaat het om een vliegtuigreis, dit boek leest als een trein. Het verhaal mag dan al cliché zijn en een aantal voorspelbare elementen in zich hebben, toch is het niet te gezapig, niet te serieus, gewoon een goede dosis liefde en emotie.
Het enige minpuntje is dat het boek werd geschreven in de derde persoon enkelvoud. Naar mijn gevoel zou het leuker zijn mocht de schrijver het verhaal vanuit de ik-persoon neergeschreven hebben.
Toch is dit boek zeker een aanrader voor tienermeisjes!