Joodse ouders duiken met hun twee dochtertjes onder, want alle Joden worden opgepakt en naar kampen weggevoerd. Er zijn onderduikouders waar de meisjes het goed mee kunnen vinden maar er zijn ook enge bij. Voor de mensen in het verzet is het zeer gevaarlijk om Joden te helpen. De onderduikers moeten zeer stil zijn, mogen niet naar buiten en leven in angst om ontdekt te worden. Zo verhuizen Lisa en Eva heel dikwijls. Ze hebben ook een niet-Joodse naam moeten aannemen. Nu heten ze Marie-Jeanne en Marie-Louise Dutour. Wanneer ze voor hun eigen veiligheid van hun ouders gescheiden worden, breekt voor hen een zware tijd aan. Na een tijdje geloven ze zelfs dat hun ouders dood zijn. Hoe langer de oorlog duurt, hoe minder ze zich hun ouders kunnen herinneren. Emotioneel zitten ze er onderdoor. Tot ze bij meneer Ami mogen wonen. Hij is een veelzijdig kunstenaar, een poppenkastspeler. Hier mogen ze door het huis lopen en moeten ze niet meer echt stil te zijn. Ze mogen verven, kleien en zich creatief uiten in zijn atelier. Wanneer er eindelijk een einde aan de oorlog komt, krijgen ze bericht dat hun ouders nog leven. Maar het verdriet om het verlies van familieleden en vrienden is zeer groot. 'Levende geschiedenis' is een serie van boeken die iets te maken hebben met een herinneringscentrum of een museum. In dit boek is het verhaal van Eva het verhaal van de schrijfster zelf. Haar emotionele beleving, de eenzaamheid en de onzekerheid vertelt ze uit eigen ervaring. Hoe erg de kinderen hun ouders missen, is pakkend beschreven en doet je verder lezen tot het verlossende einde. Ida Vos schrijft in een eenvoudige vlotte stijl zodat het voor kinderen vanaf tien jaar te begrijpen is. Een ontroerend verhaal.