Wanneer Sara 's morgens haar schoenen wilt aantrekken, voelt ze een vreemde jeuk aan haar voeten. Ze krijgt haar schoenen niet aan en op haar slippers vertrekt ze naar school, tot grote hilariteit van haar klasgenootjes. De jeuk aan haar voeten houdt niet op, dan maar op zwemvliezen haar hondje in het park uitlaten. Gelukkig weet haar moeder waar het schoentje wringt.

Het verhaal is summier, het is ook een afgebakend thema. De weinige tekst verduidelijkt prima wat er gaande is. Het hele gebeuren is sterk weergegeven in de expressieve illustraties. Francesca Pirrone maakt mooi gebruik van een originele invalshoek of uitvergrote compositie. Bij sommige illustraties focust ze op een detail, wat ze uitvergroot tot een volledige pagina. Zoals wanneer er voor Sara niets anders op zit dan haar slippers te dragen. Ook de illustratie, waarop te zien is hoe Sara afziet van haar pijnlijke voeten en het hondje geduldig wacht op haar baasje, is treffend uitgebeeld. De toekijkende kleuter leeft intens mee met Sara, haar gevoelens zoals verwondering, angst, ontgoocheling en verdriet komen duidelijk over. Het is prachtig hoe Francesca gebruikmaakt van verschillende invalshoeken om de intensiteit van Sara's gevoelens te tonen.

De aandacht wordt getrokken door de mooie bij elkaar passende kleuren en leuke details. De toekijkende kleuter zal ook gefascineerd zijn door het hondje dat precies aanvoelt hoe haar baasje eraan toe is en geduldig afwachtend toekijkt. De betrokkenheid tussen het meisje en het hondje is sterk aanwezig in de levendige illustraties. Het zijn deze subtiele details die het verhaal een diepere betekenis geven.