Dit prachtige prentenboek beschrijft in tekst en tekeningen op een beklemmende manier het verloop van een depressie. Een klein meisje staat alleen op een krukje in een heuvelachtig landschap. Ze roept iets door een megafoon, maar de woorden verbrokkelen in losse letters. Dat is de beginprent. Op de keerzijde staat een scheefgezakte pendule in wat een korenveld zou kunnen zijn. Het doet surrealistisch aan. En dan pas begint het verhaal, het zijn eigenlijk korte zinnen bij de prenten. "Soms begint een dag en is er niks om naar uit te kijken." Een meisje zit rechtop in bed en er dwarrelen enkele verdorde bladeren in de kamer neer. Het wordt erger, zo erg dat de kamer vol raakt en het meisje naar buiten loopt. Daar wordt het alleen erger: een zieltogende reuzenvis zweeft boven de straat. Ze heeft het gevoel dat niemand haar begrijpt en ze kruipt in een fles. "De wereld wordt doof. Geen doel, geen gevoel". Een uitzichtloze doolhof staat op een grote dubbele prent. Het duurt eindeloos, je draait als in een slakkenhuis om en om en als er al iets moois zou gebeuren, je ziet het niet. "Je weet niet wat je moet doen of laten." Geen toekomstplannen. En dan "plotseling groeit er iets vlak voor je, het heeft kleur en het gloeit en het wacht op je. Precies zoals je had gehoopt."
Het boek eindigt hoopvol; het wordt terecht een troostrijk meesterwerk genoemd. De prenten zijn niet zomaar tekeningen, het zijn stuk voor stuk kunstwerken. Soms in de richting van Dali en Magritte, soms zijn het collages, dan weer naïef. Shaun Tan, eerder al succesvol met 'De Aankomst', is een meester in het trefzeker tekenen van gevoelens. Dit is niet meteen een boek voor jonge kinderen, eerder voor pubers en volwassenen. Een boek waar je stil van wordt.