Het derde avontuur van de ‘bende van de zwarte hond’ speelt zich af net voor de meivakantie. Alle kinderen gaan naar huis, behalve Peter, Moerad, Josie en Yoe Lan, want hun ouders verblijven in het buitenland.
Maar net voor de vakantie begint, is Moerad opeens verdwenen: zijn fiets staat nog op de plek waar hij voor het laatst gezien is, maar van Moerad is er geen spoor. En ook Ari, de zoon van een rijke sjeik, is er niet als zijn vader hem onverwacht komt ophalen! Al gauw blijkt dat beide verdwijningen wel degelijk iets met elkaar te maken hebben. Moerad is per vergissing ontvoerd in de plaats van Ari. Als de politie geen haast blijkt te maken met een zoektocht naar Moerad, trekken de overige leden van de bende van de zwarte hond er zelf op uit, samen met Otto, een schoolvriend van Moerad, die in een nabijgelegen woonwagenkamp woont. Als ze Moerad uiteindelijk vinden, hebben de kidnappers ook hun vergissing ontdekt en moet de bende alles op alles zetten om de ontvoering van Ari te vermijden.
Opnieuw een verhaal over de bende van de zwarte hond, een groepje ondernemende kinderen die zelf de handen uit de mouwen steken als de politie geen actie wil ondernemen. Ook de Nederlandse Suriname-politiek wordt impliciet bekritiseerd. Ondanks het thema - ontvoering - mist het verhaal wel wat spanning: Moerad ondergaat zijn lot zonder meer, en de andere kinderen krijgen nooit straf, zelfs al doen ze dingen die helemaal niet mogen. Roel is totaal ongeloofwaardig als opvoeder, maar zo’n figuur heb je nu eenmaal nodig om de kinderen van de bende hun gang te laten gaan. De sfeer van het tehuis, de karakters en de onderlinge verhoudingen binnen de vriendengroep worden wel goed uitgewerkt.
Kortom, dit is een onderhoudend verhaal, maar net iets te schematisch en te voorspelbaar om echt spannend te zijn. De vele met humor doorspekte dialogen maken echter veel goed.