Minne (10) probeert haar broertje Seppe (5) te beschermen tegen de Stemmen (mama en papa). Sinds kort schreeuwen de Stemmen alleen nog maar. Minne en Seppe trekken zich terug op de zolderkamer, om de Stemmen niet te moeten horen. Maar ze klinken door tot boven. Seppe piekert veel over al die ruzies tussen zijn ouders. Minne probeert hem af te leiden, en verzint voortdurend spelletjes en verhalen. Maar ze kan niet verhinderen dat haar broertje steeds verder wegzinkt, al probeert ze nog zo hard de liefste te zijn, of de dapperste, of allebei. De druk op de beide kinderen wordt langzaam opgebouwd, en als op het einde hun ouders meedelen dat papa ergens anders gaat wonen, voelt dat voor de kinderen aan als een opluchting, want de Stemmen zwijgen. Dit is Ed Franck op zijn best. Als geen ander weet hij onder de huid van Minne, de ik-verteller, te kruipen. In dagboekstijl vertelt hij het verhaal vanuit Minnes perspectief. Hij doet dat in poëtische en beeldrijke taal en gaat op geen enkel moment de pijn en het verdriet van de kinderen uit de weg. Dit is een moeilijk verhaal over een moeilijk onderwerp, en toch slaagt Ed Franck erin het niet te laten verzanden in oeverloos geweeklaag. Integendeel, door de manier waarop hij dit toch wel zware onderwerp weet te verwoorden, steekt hij kinderen die met deze situatie geconfronteerd worden een hart onder de riem. Dit gevoelen wordt nog versterkt door de zeer sfeervolle, vaak paginagrote prenten van Kristina Ruell. Maar ook kinderen die niet in deze moeilijke situatie verkeren, kunnen hier best goed uit afleiden hoe hun vriendjes zich mogelijk kunnen voelen. Echt een aanrader.