Tante Dien is een beetje vreemd, in de buurt noemen ze haar een heks. Julia is de enige die af en toe bij haar op bezoek gaat en van haar het één en ander leert over de natuur en haar krachten. Op een dag ontdekt ze een geheimzinnige deur in de kelder waarop geen enkele sleutel past. Zouden er echt elfen bestaan, zoals tante Dien beweert? Volgens haar is het huisje een poortgebouw van het elfenpaleis. Maar bestaat dat paleis wel echt? Al Julia's twijfels verdwijnen als haar hulp wordt ingeroepen door Mignon, de laatste elf die maar net aan Comp weet te ontsnappen. Comp plet alles in de fantasiewereld tot er niets meer overblijft dan een plaatje, maar Julia weet hem een halt toe te roepen en begint aan de heropbouw van het elfenrijk. Het is een symbolisch verhaal waarin Comp staat voor de computer en de fantasieloze spelletjes die kinderen erop spelen. Zo is er Jaak, die graag alles stuk maakt en niets ontziet wat er op zijn weg komt. Maar af en toe zijn er kinderen zoals Julia, die nog voldoende verbeeldingskracht en ‘magie’ hebben om in een fantastische wereld te geloven. In het begin krijg je afwisselend het verhaal van Julia en tante Dien die door de kinderen voor heks wordt uitgescholden en cursief gedrukt het verhaal van Mignon, de laaste elf en de allesvernietigende Comp in de elfenwereld. De deur in tante Diens kelder is de poort tussen beide werelden. Julia slaagt erin de deur met de kracht van haar gedachten open te toveren en verlost Mignon. Met zijn vlucht naar de mensenwereld vloeien beide werelden in elkaar. Van de elfenwereld is echter niets over, totdat Julia er haar magie op los laat. Het verhaal is enerzijds een beetje gezocht en anderzijds is er niets nieuws en krijg je te maken met overdreven contrasterende figuren en stereotiepe beelden over elfen en een poort tussen twee werelden. De stijve taal doet nogal Hollands aan.