Voor mij was dit de eerste kennismaking met Ukkie, maar een kleine Google-speurtocht maakt al snel duidelijk dat dit het derde boek over Ukkie is. Na Ukkie en Ukkie en kleine Pukkie is er nu dus De kudde van Ukkie.

Op een kletsnatte dag verhuist een kudde jakken naar een andere berg. Volgens mama heb je geen spullen nodig om je ergens thuis te voelen, maar Ukkie denkt daar anders over. Hij stapelt al zijn spullen op z’n slee en sjouwt alles mee. Voor Pukkie was er nog net plaats.

Omdat ik noch het vorige boek noch de achterflap gelezen had, was het voor mij niet onmiddellijk duidelijk dat Pukkie het zusje was. Ik dacht eerder aan een knuffel. Waarom zou een mama immers haar jongste kind tussen de bagage op de slee leggen in plaats van het te dragen zoals afgebeeld op de illustraties? Onderweg schuift Pukkie ongemerkt van de slee. Ook mama had niet door wat er met haar baby gebeurde. Gelukkig merkt Ukkie dat zijn zusje verdwenen is en is oma de reddende engel van dienst. Ukkie beseft dat hij zonder zijn speelgoed kan, maar niet zonder zijn zusje. De kudde trekt verder en bereikt uiteindelijk de bestemming. 

De les die de lezer daar krijgt, legt uit dat je 'thuis', de liefde voor elkaar is. Voor mij was die boodschap net wat te zeemzoet. Bette Westera zorgde voor een tekst op rijm zoals alleen zij dat kan. Geen rijmelarij maar prima gekozen woorden. Als voorlezer lees je het verhaal best even vooraf door, zodat je de juiste cadans voelt tijdens het voorlezen.

Met dit verhaal kan je alle richtingen uit. Zo kan het thema gewoon familie zijn, maar ook verhuizen, migratie of zelfs klimaatverandering kan je eraan linken. De illustraties zijn aangenaam om te bekijken. Je voelt de koude van het noorden door de blauwtinten, maar de fellere kleuren van de kleding, het vuur en de bagage zorgen ook voor een zekere warmte.

Een leuk prentenboek om voor te lezen tijdens een koude winteravond.