Gabry woont samen met haar moeder in de vuurtoren van het dorpje Vista. Vista is na de Kentering omsloten door een barrière. De Barrière moet de inwoners van het dorp beschermen tegen de Mudo. Mudo zijn geïnfecteerden die na hun dood weer herrezen zijn en niets anders willen dan andere mensen infecteren door hen te bijten. Gabry's moeder heeft de taak om aangespoelde Mudo te onthoofden voordat ze enig kwaad kunnen aanrichten. Op een nacht laat Gabry zich overhalen om met enkele andere jongeren achter de Barrière op ontdekking te gaan. Deze nacht beleeft Gabry een hemels moment. Maar deze nacht gebeurt er tevens iets gruwelijks. Het verandert voorgoed Gabry’s onbekommerd leventje.
Ik had het vorige boek van Carrie Ryan niet gelezen (‘De klauwen van het woud’) maar dat deed niets af aan de kwaliteit van dit boek. Ook al is de verhaallijn helemaal anders, het deed me denken aan een mix van de Hongerspelen en Twilight, vermengd met enkele nieuwe ingrediënten. Het boek leest als een trein. Je wordt meegezogen in de wereld van Gabry. Haar bestaan krijgt af en toe een wending die je niet ziet aankomen. En dat is juist fijn. Het verhaal is spannend, meeslepend en verrassend. Het einde is minder spectaculair. Maar het houdt wel een deur open voor de auteur om er nog andere verhalen aan vast te breien. Daarnaast geeft het wel mooi de onderliggende kern van het verhaal weer: “Ik weet nu dat het leven nooit meer zal worden zoals het was voor de Kentering. ( …) Maar misschien wordt het tijd dat we leren dat we niet binnen de grenzen hoeven te blijven die we onszelf hebben gesteld. Misschien moeten we leren om ze te verleggen. Om iets terug te halen van wat er verloren is gegaan. En om een nieuwe wereld op te bouwen".