De hemel begint bij je voeten

"Er waren eens twee zussen die dezelfde kamer deelden, dezelfde kleren, dezelfde gedachten op hetzelfde moment. Deze twee zussen hadden geen moeder maar ze hadden elkaar. De oudste zus liep voor de jongste uit zodat de jongste altijd wist waar ze heen moest gaan. De oudste nam de jongste mee naar de rivier waar ze op hun rug dreven, als dode mannen. Het oudste meisje zei dan: Dompel je hoofd een paar centimeter onder water, doe dan je ogen open en kijk omhoog naar de zon. Het jongste meisje: Dan krijg ik water in mijn neus. De oudste: Kom op, doe het. En daarom deed het jongste meisje het en haar hele wereld werd gevuld met licht."
Bailey en Lennie, twee zusjes, twee handen op één buik. Wanneer Bailey plots overlijdt, stort Lennies leven als een kaartenhuisje in elkaar. Het plezier en de zorgeloze tijd lijken voorgoed voorbij. Bij Toby, Bailey's verloofde en de vader van diens ongeboren kind, vindt ze begrip. Hij rouwt net als zij. Als Lennie in zijn ogen kijkt, ziet ze soms haar zus weer. Maar ook Joe, die nieuw is in de stad, uit Parijs komt, een magische glimlach heeft en bovendien, net als Lennie, een muzikaal talent is, is een rots in de branding. Maar Joe en Toby zijn als water en vuur.
De 'Hemel begint bij je voeten' is een bijzonder mooi en even heftig boek. Verliefdheid & plezier en verdriet & schuldgevoelens lopen kris kras door elkaar en wedijveren als het ware om de eerste plaats. De gevoelens van de personages zijn zo puur, echt en beeldend geschreven, dat je wel met hen moet meeleven. Dit verhaal raakt je dan ook diep van binnen, houdt je vast en laat je pas los als je het boek, na het in één ruk uitgelezen te hebben, al lang weggelegd hebt. De gedichten en andere schrijfsels van Lennie die ze overal heeft achtergelaten, zorgen ervoor dat dit verhaal bijna realiteit wordt. En welke functie deze in het verhaal hebben, kom je pas op het einde te weten.