Opa Malloni was een heel belangrijke goochelaar. Hij kon werkelijk alles wegtoveren tot hij met een verdwijntruc zelf verdween. De kleinzoon ontdekt op zolder de goochelhoed en een bijzonder stripboek van Opa Malloni. Wanneer hij die hoed opzet, verdwijnt hij erin en belandt hij in het pretpark Malloni-land. Sinds Opa Malloni verdwenen is, is ook in het park alles stilgevallen. Alle artiesten wachten op de terugkeer van de grote goochelaar. Ze dringen er bij Toni op aan dat hij als goochelaar moet optreden. De kleinzoon Toni blinkt in niets uit, hij gedraagt zich zo onopvallend dat iedereen over hem heen kijkt. Hij is erg onzeker en voelt zichzelf totaal niets waard. Geleidelijk, bij elke geslaagde goocheltruc, groeit zijn zelfvertrouwen. Zijn geluk kan niet op wanneer hij erin slaagt zijn Opa terug te toveren en zo ook de hele entourage van het pretpark te redden.

Als lezer ga je mee in de droom- en fantasiewereld van de kleine Toni die steeds straffere trucs kan uithalen. Op het einde breekt deze droom abrupt af. Je wordt plots geconfronteerd met de realiteit dat Toni na een val, in een soort comateuze toestand, dit hele avontuur beleefde. Deze terugkeer naar de realiteit is zo in contrast dat ze, naar mijn gevoel, overbodig is. Waarom kan een verhaal niet in een magisch realisme eindigen? Het lijkt me een typisch fenomeen van onze tijd dat kinderen altijd teruggebracht worden tot de realiteit, zoals kinderen nu ook geconfronteerd worden met de grote problemen in de wereld. De auteur Harmen Van Straaten kan schrijven: mooi taalgebruik, beeldende sfeerschepping, knap scenario en hij voert de lezer mee in een ongebreidelde fantasiewereld. Ook hier een prachtig verhaal met verrassende wendingen.