Het verhaal is met zorg geschreven en kan vaak boeien. Ondanks de 'vreemde' wereld wordt de situatie aanvaardbaar en duidelijk voorgesteld. Toch kan de spanning niet tot op het einde worden volgehouden. Het sluit duidelijk aan bij een ander verhaal ('De magische sleutel') waar geregeld naar verwezen wordt, maar waar slechts met mondjesmaat uitleg over gegeven wordt. Het einde van het verhaal verwijst ook naar een vervolg (datgene waar het om draait - de spiegel - wordt in het boek uiteindelijk niet gevonden). Dit alles maakt dat de lezer soms wel wat op zijn  honger blijft zitten. Een tweetal kinderen blijkt over bijzondere gaven te beschikken en zijn in staat in contact te treden met de vreemde wereld van de voorouders. Niemand weet ervan tenzij de beste vrienden van de kinderen. Ze bezitten een grote kracht en zijn op zoek naar een boek en een spiegel die niet in handen mag komen van de 'slechterik' (Ballagaer, de donkere kracht genoemd) omdat het verleden, het heden en de toekomst in de Driehoekstijd daarmee kunnen veranderd worden. De spiegel  (de Witte Kracht) behoorde toe aan Imoghean, de halfbroer en tegenstander van Ballagaer. Naast het avonturenverhaal loopt ook het verhaal van een ontluikende verliefdheid. Hoewel de hoofdrollen goed verdeeld zijn (jongen - meisje) krijg ik soms het gevoel dat ze ietwat stereotiep zijn uitgewerkt.