Nicole, Amy, Charlotte, Grace en Binah zijn vriendinnen voor het leven. Ze noemen zich de Engelse Rozen en ze doen alles samen. Ze hebben een eigenzinnige nieuwe juf en er komt ook een nieuwe jongen in de klas, Dominic de la Guardia. De jongen is aardig, slim en goedgemanierd; werkelijk te mooi om waar te zijn. Alle meisjes worden op slag verliefd op hem en strijden om zijn aandacht. Binah is de enige die geen oog heeft voor Dominic, maar het lijkt wel alsof Dominic nu net op haar zijn zinnen heeft gezet. Dat vinden de andere Engelse Rozen niet zo leuk en plots doen ze weer heel anders tegen haar en ze laten haar links liggen. Dat gebeurt nu net voor het herfstbal, maar gelukkig kan de ongelukkige Binah rekenen op haar juf en op haar petemoei om de vriendschap van de Engelse Rozen te redden. Na voltooiing van de reeks van vijf prentenboeken van Madonna, waarvan het eerste 'De Engelse Rozen' verscheen in 2003, is er nu toch een vervolg. De zwaar moraliserende inslag blijft aanwezig. Je krijgt een expliciete toelichting bij de onzin van jaloezie en het belang van vergeven in een vriendschap. Het geheel komt ‘typisch Amerikaans’ over, met een zeer klassiek en alombekend assepoesterverhaal, inclusief de petemoei die een mooie jurk tevoorschijn tovert, een schitterend bal en uiteraard het happy end. Langdradige tekst, waarin de schrijfster af en toe tussenkomt en de lezer aanspreekt. Het boek is mooi afgewerkt, grafisch origineel en verzorgd. Hoewel de felgekleurde overvolle prenten niet echt mijn stijl zijn, zijn het de illustraties en de vormgeving die het boek aantrekkelijk maken. Voor dit tweede boek over de Engelse Rozen werd er op een andere illustrator beroep gedaan dan voor het eerste, maar de stijl is wel identiek: spitse, wat houterige mensenfiguurtjes met grote ogen.