Wat een heerlijk boek is De droom van Schildpad! Vreemd genoeg bleef dit tweede boek over Schildpad en zijn vrienden onder de radar. Dat is echt wel onterecht, want er zijn weinig voorleesboeken voor jonge kinderen met zo’n rijke en poëtische woordenschat die tegelijkertijd speels en toegankelijk zijn.

Tiny Fisscher brengt acht korte verhalen over herkenbare onderwerpen zoals ruzie maken en hoeveel woorden daar eigenlijk voor zijn (acht!), over “donkere” en ongedurige gevoelens, over grootse dromen en een doen-alsof verjaardagstaart. Stuk voor stuk zijn het rake en uitdagende teksten met een bijzonder rijke taal die toch voor iedereen behapbaar blijven. Een rijke taal behoeft helemaal geen moeilijke woorden, dat wordt hier mooi duidelijk. Het gaat om de magie die in schrijvershanden ontstaat. Fisschers verhalen zijn zowel helder als poëtisch als speels, een prikkelende combinatie die een exquise pen vereist. 
Een eerste voorbeeld is het verhaal waarin Schildpad zich niet goed voelt. Hij heeft al geboend. Gesopt. Gedweild. Geveegd. Het hielp niet. Eten hielp evenmin. Wat nu? Zijn vriend Das vertelt hem dat hij ongedurig is, “net zoiets als onrustig” en “ook een beetje ongeduldig”. “Kun je van ongedurig ook weer gedurig worden”, vraagt Schildpad zich vertwijfeld af. Aarzelend antwoordt Das dat “dat woord bestaat denk ik niet. Maar we kunnen het proberen.” Door languit te dobberen op een groot waterlelieblad wordt hij opnieuw heel gedurig. In het titelverhaal droomt Schildpad dan weer dat ongeluk niet zou bestaan, maar dat kan niet weet hij want “het ene is nodig om te kunnen weten hoe het andere is.” Al is zijn mooiste droom “gewoon blijven dromen” uiteindelijk pure eenvoud. In het filosofische  “Kwijt” klinkt het tot slot zo. Kun je niet alleen je staart, maat ook je hele zelf kwijt raken? Ja, dat kan, weet Schildpad, het voelt “alsof je bijna uitgegumd bent, en alleen nog maar een lijntje bent.” Maar vroeg of laat vinden we onszelf terug en “ dan kleuren we onze lijntjes… in gedachten… weer in.” Of dat dan ook met viltstift kan, vraagt Das, want dat blijft langer zitten … Prachtig toch? 

In de bijhorende illustraties zien we eerst Schildpad en zijn vriend Das als letterlijke schimmen van zichzelf. Ze zijn vage silhouetten zonder enige kleur en met holle blik. Op de volgende bladzijde zijn ze hun gezicht met een zwarte en groene viltstift aan het inkleuren. Ze krijgen weer kleur. Het is een van de vele voorbeelden waarbij illustratrice Barbara de Wolf hun emoties uitstekend weet te capteren. Dat zien we bijvoorbeeld ook bij de grote ietwat woeste donkere vlek die een teneergeslagen Schildpad haast helemaal opslokt. Of bij de grote cirkels met Eekhoorns pootafdrukken omdat hij met iets rondloopt dat hij maar niet durft uit te spreken. Het is niet allemaal kommer en kwel, wel integendeel. De teneur van de illustraties (gemaakt in knappe collagetechniek) is net zoals de verhalen immers vrolijk en kleurrijk. Schildpad is ook echt een vertederende figuur met zijn kleurrijke schild, blauwe coltruitje, witte sokken en oranje laarsjes. Hij weet het soms niet zo goed, maar hij heeft een gouden hart en goeie vrienden. Dat is wat telt. 

Bij De droom van Schildpad horen de mooiste superlatieven. En vijf sterren natuurlijk.