Uil heeft de hele nacht rondgevlogen. Nu is hij moe en wil naar bed. Alleen is hij zo moe dat hij niet beseft dat hij de verkeerde richting uit wandelt op zijn boomtak. Uil belandt op een zolder waar het pikdonker is. Het valt Uil wel op dat de zon er nog niet is. Maar omdat hij zo moe is, valt hij toch in slaap. Wanneer hij wakker wordt, merkt hij dat de zon er nog steeds niet is. Uil gaat op zoek. Zal hij de zon vinden?
Een prachtige titel en een mooie, warme cover maken dat dit boek een hoog aantrekkingsgehalte heeft. De titel maakte me nieuwsgierig en gaf me de indruk dat er iets heel poëtisch verscholen zou zitten in dit boek. En daarin stelde het me wat teleur. Inhoudelijk had ik gehoopt op meer. Meer diepgang, meer woorden die nog nazinderen, of je doen wegdromen ... Het verhaal kan wel een aanzet zijn tot verder filosoferen. Wat als de zon inderdaad geen zin meer heeft om te schijnen?
Het schattige uiltje kon me wel bekoren, en de warme prenten ook. Vooral de expressie van de kleine uil deed me glimlachen vanbinnen. De scènes op de zolder, met al zijn oude spullen en speelgoed, zijn een lust voor het oog. Uil ziet een spiegel met een stralenkrans er om heen voor de zon aan en wil haar weer doen schijnen. En na een paar vergeefse pogingen lukt dat ook. Een woordje uitleg hierbij voor de kleuters is wel aangewezen.