Beer raakt zijn muziekmicrobe niet kwijt. Ook in dit derde prentenboek over hem krijgt muziek een centrale plaats. 

De pianospelende beer was ooit heel bekend en speelde voor volle zalen. Nu wordt hij ouder en vindt hij het tijd om ermee op te houden en terug te keren naar het woud. De rust daar valt hem zwaarder dan verwacht. Gelukkig is er wel zijn dochtertje, Kleine beer, die ervoor zorgt dat papa zijn zinnen kan verzetten. Op een dag vindt ze op haar beurt een piano in het woud. De herinneringen komen weer naar boven en Kleine beer wilt er alles over weten. Dat haar vader heimwee heeft naar zijn tijd als muzikant staat als een paal boven water. Als verrassing organiseert ze een reünie waar Beer met volle teugen van geniet.

Beer zorgt er met zijn gelaten houding voor dat het verhaal wat zwaar en wat zeurderig is. Fijn dat Kleine beer haar vader uiteindelijk kan opbeuren, maar het geheel had van mij gerust wat vrolijker mogen zijn.

Litchfield oogstte eerder al veel lof over zijn illustraties, maar in dit deel bleef ik toch wat op mijn honger zitten. Vooral de illustraties die niet de hele pagina beslaan, voelen veel minder warm aan dan die in deel 1 en 2. 

Zonder dat het als reeks bestempeld wordt, komen Beer en zijn muziek nu al voor in 3 prentenboeken. Het is zeker leuk als je de 2 voorgaande delen ook gelezen hebt, maar als dat niet het geval is, kan je het verhaal zeker ook volgen.