De beer, de piano, de hond en de viool
Na het binnenhalen van enkele nominaties en prijzen heeft David Litchfield voor een vervolg op “De beer en de piano” gezorgd. Na een pianospelende beer, lukt het in dit voorleesverhaal een hond om viool te spelen. Hector speelt al jarenlang viool met hondje Bruno als zijn grootste fan aan zijn zij. De oude Hector beslist zijn grote droom, om ooit in een groot concertgebouw te spelen, op te geven omdat er toch geen interesse in hem getoond wordt. Hector belandt zonder zijn viool in het gevreesde zwarte gat, terwijl Bruno dag en nacht oefent en zo een prima muzikant wordt. Hij wordt uitgenodigd door de beroemde beer om deel uit te maken van een band met muzikale dieren. Voor Hector is het pijnlijk om zijn vriend, die er dan ook nog eens in slaagt om te doen wat Hector nooit gelukt is, te zien vertrekken. Hector ziet in dat hij fout is geweest en gaat op zoek naar Bruno, die ondertussen met de band de wereld rondreist. Uiteindelijk zorgt Bruno nog voor het “moment de gloire” van zijn teruggevonden vriend.
Je kan dit tweede deel gemakkelijk lezen zonder het eerste deel gelezen te hebben, maar dan komt de ontdekking van Bruno door de beer toch wel iets te abrupt. Lezers van “de beer en de piano” zullen een warmer gevoel overhouden aan de verwijzing naar en het wederoptreden van de beer uit boek 1.
De illustraties zijn mooi en sfeervol uitgewerkt. Vooral de emoties van Hector worden duidelijk weergegeven. Knap ook dat het “jaloeziegevoel” een uitgebreide plaats krijgt, zonder het letterlijk te verwoorden. Omdat de illustraties zo voor zich spreken, mocht er voor mij zeker gesnoeid worden in de hoeveelheid tekst. Soms krijg je als lezer wat overbodige informatie. De tekst staat in een duidelijk lettertype over de illustratie gedrukt. Of dit vervolg echt een meerwaarde is, laat ik in het midden. Maar het is zeker een aangenaam voorleesverhaal over muziek en vriendschap.